kom je erachter wat je echt wilt en ga je er ook daadwerkelijk mee aan de slag.
Mijn innerlijke kind laat zich steeds vaker horen. Het bewust hernemen van dit contact gebeurde enkele jaren terug toen ik me, als gevolg van burn-out, zo ontzettend ontkoppeld voelde van mezelf. Hoe vaak zei ik wel niet "ik voel me kapot". Hartverscheurend als ik daar aan terugdenk. Ik voelde me onvolledig. Alsof alles wat ik tot op dat punt in mijn leven had opgebouwd tot de persoon die ik dacht te moeten zijn, plots oploste in het niets.
Wat bleef er over?
Eerst probeerde ik alle gekende puzzelstukken terug in elkaar te steken. Probeerde me het beeld voor ogen te brengen van de persoon die ik geworden was om zo alles terug op zijn plaats te leggen. Maar niets leek te passen. Alles zat scheef. De puzzelstukken stonden bol en het beeld leek nergens naar. Ik herkende mezelf niet.
En dat is niet zo vreemd. In periodes van zware overspannenheid en burn-out schakelt het brein over naar een soort ‘overlevingsstand’. (En oh man, het voelde echt als puur proberen overleven. Ik was fysiek aanwezig maar mijn hart was ver weg. Diep verstopt onder de grootste steen die ik kon vinden.)
Ik voelde me geheel overbelast en mijn limbisch systeem nam over. Het gevolg? Er waren enkel nog schreeuwende emoties in mijn hoofd. Alles door elkaar. Druk. Oncontroleerbaar. Ik voelde me stuurloos, alsof ik mezelf kwijt was.
De zoektocht naar mezelf begon. Ik moest het beeld dat ik had los laten en dieper gaan graven. Terug de originele stukken vinden, de omkadering vinden waarin ik me uiteindelijk terug goed zou voelen.
Veel hulp kreeg ik van mijn innerlijke kind*. Het kind dat me kon vertellen wat ik echt leuk vind, waar ik van droom, wie ik diep in de kern ben. En niet dat beeld dat ik geschept had voor de wereld rond mij. Op die manier kwam ik terug in contact met mezelf.
Ik moest leren diepgewortelde patronen te doorbreken. Wat nog niet zo gemakkelijk bleek en waarvoor ik nog steeds alert moet blijven.
Door contact te maken met dat deel van mezelf dat ooit verlangde naar veiligheid, plezier en erkenning, activeerde ik niet alleen emotionele heling, maar ook neuroplasticiteit: het vermogen van mijn brein om nieuwe verbindingen te maken. Hup, daar kwam vooruitgang, daar kwam de groei, daar kwam...
het herontdekken van mijn creativiteit en speelsheid. Geloof me, dit is geen overbodige luxe, maar een neurologisch herstelproces. Creativiteit en spel activeren dopamine en oxytocine, stoffen die je helpen om je veiliger, verbonden en gemotiveerd te voelen. Je innerlijke kind weet precies wat je nodig hebt — als je durft te luisteren.
Dus lanceer ik in januari 2026 een nieuwe workshop: "je innerlijke kind in beeld". Géén therapiesessie (want ik ben geen therapeut) maar wel een workshop met oog voor plezier, rust, veiligheid en expressie. Ik wil dat je (her)ontdekt wat jouw motor doet draaien. Laagdrempelig en met een vrolijke knipoog. Want je weet, hier bij Brein in bloei hoeft het niet altijd zo serieus te zijn. Wél waardevol en vooral plezant. Kom jij meedoen?
*Met dank aan de begeleiding van een erkend psycholoog, die me hielp dit pad te bewandelen.
Reacties
Reactie plaatsen